تقریباً یک چهارم آوارهای ماه به زمین برخورد می‌کنند

کشف علمی جدید ناسا: تقریباً ۲۲.۶ درصد از آوار برخوردهای ماه در نهایت به زمین می‌رسند

در جدیدترین پژوهش‌های علمی که در تاریخ ۲۹ آوریل ۲۰۲۵ منتشر شد، دانشمندان نشان دادند که تقریباً یک چهارم مواد پرتاب شده از برخوردهای شهاب‌سنگی با سطح ماه، در نهایت راه خود را به سمت زمین پیدا می‌کنند. این کشف مهم، نگاه تازه‌ای به تبادل مواد بین زمین و ماه و تاریخچه برخوردهای کیهانی ارائه می‌دهد.

ثبت وقایع میلیاردها سال پیش روی سطح ماه

سطح ماه پوشیده از دهانه‌های برخوردی است؛ از حفره‌های میکروسکوپی گرفته تا حوضچه‌های عظیمی که بیش از ۱۰۰۰ کیلومتر وسعت دارند. این دهانه‌ها عمدتاً طی دوره «بمباران سنگین دیرهنگام» حدود ۴ میلیارد سال پیش تشکیل شده‌اند. برخلاف زمین که تحت تاثیر فرسایش، آب و هوای متغیر و فعالیت‌های تکتونیکی قرار دارد، ماه به دلیل نبود جو و فعالیت‌های زمین‌شناسی، رکورد بسیار دقیقی از این برخوردها را حفظ کرده است.

دهانه‌های ماه در نزدیکی قطب جنوب آن. (ناسا)

چگونگی حرکت آوار ماه به سمت زمین

هنگام شکل‌گیری دهانه‌ها، بخشی از مواد سطح ماه با سرعتی فراتر از سرعت فرار ماه پرتاب شده و وارد فضای بین ماه و زمین می‌شود. در مطالعه جدید، تیمی به سرپرستی “خوزه دنیل کاسترو-سیسنروس”، با استفاده از مدل‌های پیشرفته کامپیوتری و شبیه‌سازی‌های گسترده، موفق شدند مسیر حرکت این ذرات را در مدت زمان ۱۰۰,۰۰۰ سال بررسی کنند.

این تیم با استفاده از بسته شبیه‌سازی REBOUND و تحلیل دقیق سرعت و مسیر ذرات، دریافتند که حدود ۲۲.۶ درصد از مواد پرتابی ماه در طی ۱۰۰,۰۰۰ سال به زمین برخورد می‌کند و نیمی از این برخوردها تنها طی ۱۰,۰۰۰ سال اول اتفاق می‌افتد. جالب است بدانید که مواد پرتاب شده از سمت عقبی ماه بیشترین احتمال برخورد با زمین را دارند.

 

ویژگی‌های آوار و برخورد ذرات

• سرعت برخورد ذرات با زمین بین ۱۱.۰ تا ۱۳.۱ کیلومتر در ثانیه تخمین زده شده است.
• بیشتر برخوردها در نزدیکی خط استوا رخ می‌دهد، در حالی که میزان برخورد در قطب‌ها ۲۴ درصد کمتر است.
• برخوردها تقریباً به طور مساوی در ساعات صبح و عصر اتفاق می‌افتند و بیشترین فراوانی در حوالی ساعت ۶ صبح و ۶ عصر ثبت شده است.

 

آیا برخورد آوارهای ماه به زمین خطری برای حیات ایجاد می‌کند؟

با وجود اینکه مطالعه جدید نشان می‌دهد حدود ۲۲.۶ درصد از آوارهای برخوردی ماه در بازه‌ای ۱۰۰,۰۰۰ ساله به زمین می‌رسد، باید توجه داشت که این برخوردها معمولاً خطری جدی برای حیات روی زمین ایجاد نمی‌کنند. علت این موضوع به چند عامل کلیدی بازمی‌گردد:

۱. اندازه کوچک ذرات:
بیشتر آوارهای پرتاب شده از ماه، قطعات ریزی هستند که پیش از رسیدن به سطح زمین در جو می‌سوزند و به صورت شهاب‌های کوچک ظاهر می‌شوند. این مواد در اغلب موارد پیش از ایجاد هر گونه آسیب جدی، از بین می‌روند.

۲. توزیع جغرافیایی برخوردها:

طبق نتایج این تحقیق، بیشتر برخوردها در مناطق استوایی و نزدیک به خط استوا رخ می‌دهند و نسبت برخورد در نواحی قطبی حدود ۲۴ درصد کمتر است. این توزیع می‌تواند بر مناطق خاصی تأثیر بگذارد، اما از آنجا که بیشتر زمین از اقیانوس پوشیده شده است، احتمال برخورد به مناطق پرجمعیت بسیار کمتر خواهد بود.

۳. سرعت نسبی بالا اما کنترل‌شده:
هرچند سرعت برخورد ذرات ماهی بین ۱۱.۰ تا ۱۳.۱ کیلومتر بر ثانیه است، اما این سرعت در مقایسه با شهاب‌سنگ‌های بزرگ که گاهی تا ۷۰ کیلومتر بر ثانیه حرکت می‌کنند، کمتر است. در نتیجه انرژی برخوردها کمتر بوده و تأثیرات فاجعه‌باری ایجاد نمی‌کنند.

۴. پراکندگی زمانی برخوردها:
برخوردهای ثبت شده طی ۱۰۰,۰۰۰ سال توزیع شده‌اند و نیمی از آن‌ها در ۱۰,۰۰۰ سال اول رخ می‌دهد. این نرخ پراکنده به این معناست که برخوردهای بزرگ یا مهم، بسیار نادر هستند و خطر تجمعی بالایی ایجاد نمی‌کنند.

 

نتیجه‌گیری

این یافته‌ها درک بهتری از تاریخچه مشترک زمین و ماه ارائه می‌دهد و فرضیه‌هایی همچون منشأ قمری اجرام نزدیکی مانند کاموآلوا (Kamo’oalewa) را که در مدار نزدیک زمین گردش می‌کند، تقویت می‌کند. همچنین، بررسی چگونگی تبادل مواد بین ماه و زمین، در تحلیل تاثیرات کیهانی بر زمین در دوره‌های مختلف زمین‌شناسی نقش مهمی ایفا می‌کند.

اگر علاقه‌مند به مطالعه اخبار علمی معتبر، تازه‌ترین دستاوردهای فناوری و تحلیل‌های تخصصی هستید، توصیه می‌کنیم حتماً از وبسایت سیف سرویس بازدید کنید.